พระราชกฤษฎีกา

กำหนดป่าดงดินแดง ในท้องที่ตำบลเมือง

ตำบลกระแชง ตำบลสระเยา ตำบลไพร ตำบลพราน

ตำบลละลาย ตำบลรุงและตำบลซำ อำเภอกันทรลักษณ์

จังหวัดศรีสะเกษ ให้เป็นป่าคุ้มครอง

พ.ศ. ๒๔๙๖

--------------

                                                         ภูมิพลอดุลยเดช ป.ร.

                                           ให้ไว้ ณ วันที่ ๖ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๔๙๖

                                                    เป็นปีที่ ๘ ในรัชกาลปัจจุบัน

                        พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช มีพระบรมราชโองการโปรด

เกล้า ฯ ให้ประกาศว่า

                        โดยที่เป็นการสมควรกำหนดป่าดงดินแดง ในท้องที่ตำบลเมือง ตำบลกระแชง

อำเภอสระเยา ตำบลไพร ตำบลพราน ตำบลละลาย ตำบลรุงและตำบลซำ อำเภอกันทรลักษณ์

จังหวัดศรีสะเกษ ให้เป็นป่าคุ้มครอง

                        อาศัยอำนาจตามความในมาตรา ๙๕ ของรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย

พุทธศักราช ๒๔๗๕ แก้ไขเพิ่มเติม พุทธศักราช ๒๔๙๕ และมาตรา ๗ แห่งพระราชบัญญัติ

คุ้มครองและสงวนป่า พุทธศักราช ๒๔๘๑ จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้า ฯ ให้ตราพระราชกฤษฎีกา

ขึ้นไว้ ดังต่อไปนี้

                        มาตรา ๑  พระราชกฤษฎีกานี้เรียกว่า "พระราชกฤษฎีกากำหนดป่าดงดินแดง

ในท้องที่ตำบลเมือง ตำบลกระแชง ตำบลสระเยา ตำบลไพร ตำบลพราน ตำบลละลาย ตำบลรุง

และตำบลซำ อำเภอกันทรลักษณ์ จังหวัดศรีสะเกษ ให้เป็นป่าคุ้มครอง พ.ศ. ๒๔๙๖"

                        มาตรา ๒  พระราชกฤษฎีกานี้ให้ใช้บังคับเมื่อพ้นกำหนดสามสิบวันนับแต่วัน

ประกาศในราชกิจจานุเบกษาเป็นต้นไป

                        มาตรา ๓  ให้ป่าดงดินแดง ในท้องที่ตำบลเมือง ตำบลกระแชง ตำบลสระเยา

ตำบลไพร ตำบลพราน ตำบลละลาย ตำบลรุงและตำบลซำ อำเภอกันทรลักษณ์ จังหวัดศรีสะเกษ

ภายในแนวเขตตามแผนที่ท้ายพระราชกฤษฎีกานี้ เป็นป่าคุ้มครอง

                        มาตรา ๔  ให้รัฐมนตรีว่าการกระทรวงเกษตรรักษาการตามพระราชกฤษฎีกานี้

ผู้รับสนองพระบรมราชโองการ

   จอมพล ป. พิบูลสงคราม

        นายกรัฐมนตรี

+--------------------------------------------------------------------------------------------------------+

หมายเหตุ :-เหตุผลในการประกาศใช้พระราชกฤษฎีกาฉบับนี้ คือ เนื่องจากที่ดินแห่งนี้เป็นป่าที่มี

ไม้มีค่าเป็นปริมาณมาก เช่น ไม้ประดู่ ไม้ตะแบก ไม้เต็งรัง ไม้พ้นชาติ ฯลฯ  มีสภาเหมาะสมที่

ควรสงวนไว้เพื่อให้ราษฎรได้ใช้ไม้ตลอดไป และเพื่อรักษาต้นน้ำให้มีน้ำตลอดปี อันจะให้

ประโยชน์มากยิ่งกว่าที่จะแผ้วถางทำเป็นที่เพาะปลูก หรือเพื่อกิจการอย่างอื่นต่อหน่วยเนื้อที่ และ

การใช้ประโยชน์จากป่าของราษฎรส่วนมาก มิได้เป็นไปตามหลักเศรษฐกิจ เช่น เข้าก่นสร้าง แผ้ว

ถาง เผาป่าที่อุดมไปด้วยพันธุ์ไม้มีค่า โดยไม่คำนึงถึงผลได้เสียที่จะบังเกิดแก่ส่วนรวม เป็นเหตุให้

ป่าที่ดีมีคุณค่าถูกทำลายและทรุดโทรมเสียหายเกินควร จึงสมควรที่จะจัดการคุ้มครองที่ป่าแห่งนี้

ไว้เพื่อประโยชน์แห่งรัฐและประชาชน

[รก.๒๔๙๖/๒๙/๖๑๐/๑๒ พฤษภาคม ๒๔๙๖]

                                                                                                ชไมพร/พิมพ์

                                                                                                ๑๗ ตุลาคม ๒๕๔๔