พระราชกฤษฎีกา

กำหนดป่าคลองลำเลียง - ละอุ่น ในท้องที่ตำบลลำเลียง

ตำบลบางแก้ว ตำบลทรายแดง ตำบลบางพระใต้

และตำบลละอุ่นใต้ กิ่งอำเภอละอุ่น

อำเภอกระบุรี จังหวัดระนอง

พ.ศ. ๒๔๙๗

----------------

                                                          ภูมิพลอดุลยเดช ป.ร.

                                              ให้ไว้ ณ วันที่ ๑๘ มีนาคม พ.ศ. ๒๔๙๗

                                                        เป็นปีที่ ๙ ในรัชกาลปัจจุบัน

                        พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช มีพระบรมราชโองการ

โปรดเกล้า ฯ ให้ประกาศว่า

                        โดยที่เป็นการสมควรกำหนดป่าคลองลำเลียง - ละอุ่น ในท้องที่ตำบลลำเลียง

ตำบลบางแก้ว ตำบลทรายแดง ตำบลบางพระใต้ และตำบลละอุ่นใต้ กิ่งอำเภอละอุ่น อำเภอ

กระบุรี จังหวัดระนอง ให้เป็นป่าสงวน

                        อาศัยอำนาจตามความในมาตรา ๙๕ ของรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย

พุทธศักราช ๒๔๗๕ แก้ไขเพิ่มเติม พุทธศักราช ๒๔๙๕ และมาตรา ๑๐ แห่งพระราชบัญญัติ

คุ้มครองและสงวนป่า พุทธศักราช ๒๔๘๑ จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้า ฯ ให้ตราพระราชกฤษฎีกา

ขึ้นไว้ ดังต่อไปนี้

                        มาตรา ๑  พระราชกฤษฎีกานี้เรียกว่า "พระราชกฤษฎีกากำหนดป่าคลองลำเลียง

- ละอุ่น ในท้องที่ตำบลลำเลียง ตำบลบางแก้ว ตำบลทรายแดง ตำบลบางพระใต้ และตำบลละอุ่น

ใต้ กิ่งอำเภอละอุ่น อำเภอกระบุรี จังหวัดระนอง พ.ศ. ๒๔๙๗"

                        มาตรา ๒  พระราชกฤษฎีกานี้ให้ใช้บังคับเมื่อพ้นกำหนดสามสิบวันนับแต่วัน

ประกาศในราชกิจจานุเบกษาเป็นต้นไป

                        มาตรา ๓  ให้ป่าคลองลำเลียง - ละอุ่น ในท้องที่ตำบลลำเลียง ตำบลบางแก้ว

ตำบลทรายแดง ตำบลบางพระใต้ และตำบลละอุ่นใต้ กิ่งอำเภอละอุ่น อำเภอกระบุรี จังหวัด

ระนอง ภายในแนวเขตตามแผนที่ท้ายพระราชกฤษฎีกานี้ เป็นป่าสงวน

                        มาตรา ๔  ให้รัฐมนตรีว่าการกระทรวงเกษตรรักษาการตามพระราชกฤษฎีกานี้

ผู้รับสนองพระบรมราชโองการ

   จอมพล ป. พิบูลสงคราม

         นายกรัฐมนตรี

+------------------------------------------------------------------------------------------------------+

หมายเหตุ :- เหตุผลในการประกาศใช้พระราชกฤษฎีกาฉบับนี้ คือ เนื่องจากที่ดินแห่งนี้เป็นป่าที่

มีไม้มีค่าเป็นปริมาณมาก เช่น ไม้โกงกาง ไม้พังกา ไม้หงอนไก่ มีสภาพเหมาะสมที่ควรสงวนไว้

เพื่อให้ราษฎรได้มีไม้ใช้ตลอดไป อันจะใช้ประโยชน์มากยิ่งกว่าที่จะแผ้วถางลงทำเป็นที่เพาะปลูก

หรือเพื่อกิจการอย่างอื่นต่อหน่วยเนื้อที่ และการใช้ประโยชน์จากป่าของราษฎรส่วนมากมิได้เป็น

ไปตามหลักเศรษฐกิจ เช่น เข้าก่นสร้าง แผ้วถางเผาป่าที่อุดมไปด้วยพันธ์ไม้มีค่า โดยไม่คำนึงถึง

ผลได้เสียที่จะบังเกิดแก่ส่วนรวม เป็นเหตุให้ป่าที่ดีมีค่าถูกทำลายทรุดโทรมเสียหายเกินควร จึง

สมควรที่จะจัดการสงวนที่ป่าแห่งนี้ไว้เพื่อประโยชน์แห่งรัฐและประชาชน

[รก.๒๔๙๗/๒๗/๖๕๑/๒๗ เมษายน ๒๔๙๗]

                                                                                                ชไมพร/พิมพ์

                                                                                                ๑๙ ตุลาคม ๒๕๔๔