กฎกระทรวง

ฉบับที่ ๑๘ (พ.ศ. ๒๕๐๗)

ออกตามความในพระราชบัญญัติป่าไม้

พุทธศักราช ๒๔๘๔

---------------

                        อาศัยอำนาจตามความในมาตรา ๔ (๑๑) แห่งพระราชบัญญัติป่าไม้

พุทธศักราช ๒๔๘๔ ซึ่งแก้ไขเพิ่มเติมโดยพระราชบัญญัติป่าไม้ (ฉบับที่ ๓)

พ.ศ.๒๔๙๔ และมาตรา ๗๕ แห่งพระราชบัญญัติป่าไม้ พุทธศักราช ๒๔๘๔ รัฐมนตรี

ว่าการกระทรวงเกษตรออกกฎกระทรวงไว้ ดังต่อไปนี้

                        ข้อ ๑  ให้ยกเลิกกฎกระทรวง ฉบับที่ ๙ (พ.ศ. ๒๔๙๘) ออกตาม

ความในพระราชบัญญัติป่าไม้ พุทธศักราช ๒๔๘๔ ว่าด้วยขนาดจำกัด

                        ข้อ ๒  ขนาดจำกัดของไม้ ให้ถือขนาดโตของต้นไม้ตามบัญชีท้ายกฎ

กระทรวงนี้

                        ข้อ ๓  การวัดขนาดโตของต้นไม้ ให้วัดโดยรอบลำต้นตรงที่สูง ๑๓๐

เซนติเมตร จากระดับพื้นดิน เว้นแต่

                        (๑) ต้นไม้ที่ไม่มีลำต้นแน่ชัด เช่น จำพวกไม้โกงกาง การวัดให้วัดโดย

รอบลำต้นตรงที่ถัดไป ๒๐ เซนติเมตร จากรากใหญ่อันบนที่หยั่งลงดิน

                        (๒) ต้นไม้ที่ลำต้นมีลักษณะผิดปกติ เช่น เป็นพู พอน ปุ่ม ตา หรือ

กิ่วคอด ตรงที่สูง ๑๓๐ เซนติเมตร การวัดให้วัดโดยรอบลำต้นตรงที่ถัดจากมีลักษณะ

ผิดปกติขึ้นไปใกล้ชิดที่สุด

                                                            ให้ไว้ ณ วันที่ ๑๙ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๐๗

                                                                        พลเอก สุรจิต จารุเศรนี

                                                                 รัฐมนตรีว่าการกระทรวงเกษตร

[ดูข้อมูลจากภาพกฎหมาย]

+-----------------------------------------------------------------------------------------------+

หมายเหตุ:-เหตุผลในการประกาศใช้กฎกระทรวงฉบับนี้ คือ เพื่อให้การตัดฟันไม้หวงห้าม

ได้เป็นไปโดยถูกต้องตามหลักวิชาการป่าไม้ และนำไม้ที่ถึงขนาดตัดฟันแล้วไปใช้ให้ได้ประโยชน

์มากที่สุด และเหลือไม้ที่ต่ำกว่าขนาดจำกัดไว้เพื่อประโยชน์ในอนาคต จึงเป็นการจำเป็น

และสมควรกำหนดขนาดจำกัดไม้หวงห้ามที่จะอนุญาตให้ทำการตัดฟันเพื่อให้เหลือต้นไม้

ขนาดรอง ๆ ลดหลั่นกันลงไปได้มีโอกาสเจริญเติมโตขึ้นเป็นไม้ใหญ่ให้ตัดฟันได้ทะยอยกันไป

ทุก ๆ ปีโดยไม่ขาดแคลน